Er wordt wel eens gezegd dat de enige zekerheid die we hebben is dat we dood gaan.

Als je in de huidige tijd ziet hoe gehaast iedereen leeft is het soms treurig om te zien hoe er met ernstige ziekte en de emotie die dat met zich meebrengt wordt omgegaan. Ook is er bijna geen tijd meer voor de dood en het verdriet wat daar uit voorkomt. De nabestaanden krijgen amper nog de tijd om te rouwen, want de omgeving vindt dan dat je maar weer zo snel mogelijk moet overgaan tot de orde van de dag.
 
Behalve als het jezelf of iemand in je naaste omgeving overkomt heb je er in het algemeen geen oog voor. Een heleboel mensen kunnen of willen er niet bij betrokken worden en er zo ver mogelijk bij vandaan blijven. De goede vrienden en bekenden, die in goede tijden over de vloer kwamen, kunnen jouw adres niet meer vinden en zwaaien, als je ze op straat tegenkomt, op afstand en roepen dan iets van: we moeten snel weer eens wat afspreken. Dan is het dubbel triest dat je niet de mogelijkheid hebt om je verhaal kwijt te kunnen. Je wilt je verdriet toch kunnen delen. Er moet toch een luisterend oor zijn, er moet toch iemand zijn die je kan troosten. Iemand die je kan helpen praktische problemen op te lossen, of iemand die als buitenstaander nuchter tegen een aantal dingen aankijkt.
 
Gelukkig zijn er dan familie of bekenden, vaak mensen waar je het niet van verwacht, die dan bijspringen. In de afgelopen jaren heb ik regelmatig mensen mogen begeleiden in zo’n moeilijke periode. Mocht je die personen niet hebben of de behoefte hebben tegen een buitenstaander aan te praten, dan wil ik graag terwille zijn